ഏകാന്തത പേറുന്ന
വഴിവക്കിലെന്നും
കണ്മുന്നിലൊരു
വൃദ്ധനായ
തൂവാലക്കാരന്‍
പ്രത്യക്ഷനാകും .
ബഹുനിറങ്ങളുള്ള തുണിയില്‍
ചിത്രപ്പണിയുള്ള തൂവാലകള്‍
വില്‍ക്കുന്നു .
കണ്ണുകളിലെന്നും
ദുഖമെറിയുന്ന തൂവാലയെ
ഒരുദിനം നോക്കിനിന്നു .
ഒരു നേരത്തെ അന്നതിന്‍
വിലയാം തൂവാലകള്‍ ,
വിശപ്പിന്‍ കണ്ണീര്‍
മായ്ക്കുന്നതുമതില്‍ ....
പ്രകൃതി ക്രൂരവര്‍ഷത്താലതാ
തൂവാലയെ
നനയിച്ചു പോകുന്നു
ആ കണ്ണുകളെയും
ഈ ദുര്‍ഗതി കാണ്‍കെ
മനസ്സ് ശപിച്ചുപോകുന്നു
സൃഷ്ടിസംഹാരങ്ങളെ .
പുത്രഭാഗ്യത്തിന്‍
പുണ്യമോ അതിശാപമോ
തൂവാലയില്‍ തളച്ചീടുന്ന
നിന്‍ ജീവിതഹേതു ?
പേരക്കുഞ്ഞിന്റെ
കൈപിടിച്ച് നടത്താന്‍ ,
താലോലിക്കാന്‍ ,
ചുംബിയ്ക്കാന്‍ ...
ഭാഗ്യം പിറക്കാത്തവര്‍
ഒടുവിലൊരു നാള്‍
യാത്ര ചോല്ലുംനേരം
നിന്‍ തൂവാലകള്‍
വഴിവക്കിന്‍ അനാഥമായി
പ്രകൃതിതന്‍
ഭാവഭേദങ്ങളറിയാതെ
വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ നഷ്ടമായ്
കുപ്പത്തൊട്ടിയിലമരുന്നു !!.
ഇനിയിപ്പൊ തൂവാലക്കാരെ കാണുമ്പോഴൊക്കെ ഈ കവിത ഓർമ്മ വരുമെന്നാ തോന്നുന്നതു..
ReplyDelete