കാതോര്ത്തിരുന്നു ഞാന് ,
നിന് സ്വരമെന് കാതോര-
ത്തണയുമെന്നോരോദിനവും..
കനവുകള് പേറുമെന്
കണ്ണിമകള് നിനക്കായ്
സഖീ തുറന്നിരുന്നു .
പെയ്യാതെ പോയ
കാര്മേഘങ്ങളിന്നു
പെയ്തൊഴിഞ്ഞീടവേ,യെന്
കണ്ണുനീര്ത്തുള്ളികള്
മണ്ണിലൂര്ന്നു വറ്റി,
വര്ണ്ണങ്ങളിറ്റു സ്വപ്നങ്ങളു-
മെങ്ങോ യാത്രയായ് ..
സ്വന്തമായോരോ സ്വപ്നവും
വര്ണ്ണങ്ങളെറുമ്പോഴും
സ്വപ്നസ്വന്തങ്ങള് എന്നില്
നിന്നകന്നകന്നു പോയി ..
ഒരുനാളനുരാഗത്തിനു മീതെ
കണ്ണീരാലൊരുപിടി മണ്ണ്...
ആ മണ്ണിലലിഞ്ഞെന്റെ
ദേഹിയും കിനാക്കളും
യാത്രചൊല്ലിയകലുമ്പോള്
എന്നാത്മാവ് നിന്നോട് മന്ത്രിക്കും,
"നീയാണെന് സ്വപ്നമെന്നും
നീ തന്നെയെന് ജീവനെന്നും "
"നീയാണെന് സ്വപ്നമെന്നും
ReplyDeleteനീ തന്നെയെന് ജീവനെന്നും " like it